ولی ناگه...،

صدای نعره ام در ساز می میرد

وداماد،

شاد و خندان از نگارم بوسه میگیرد

فلک کور است

زمین و آسمان کور است

خدای من! خدای مهربان من؟

چه کس گوید این سان،

ساکت و آرام بنشینی؟

 

 

 

 

 

 

اگر مردم نمی دانند، تو که نادیده می دانی

همین دختر که امشب بله می گوید

عروسی را که امشب

عاشقانه ره به سوی حجله می پوید

قسم می خورد عروس ماست!

عروس حجله گاه ماست

کجا رفت عهد و پیمانش؟!

کجا رفت آن قسم هایش؟!

یعنی عهد و پیمان هیچ؟!!

وفا و عشق و ایمان هیچ؟!!

قسم ها ،اشکها،

سوگندها،

حتی خدا هم هیچ…؟!

عجب دارم چرا یارب تو خاموشی؟

چرا بر خاطر این دل نمی جوشی؟

وگرنه کی

خدا این صحنه را بیند و خاموش بنشیند؟

آهای مردم!

شما هرگز نمی دانید

عروسی را به سوی حجله می رانید

که تا دیروز نگارم بود،

همین دیشب کنارم بود

جهانم بود،تمام کشت و کارم بود

در آغوشش قرارم بود بهارم بود

نمی دانم چرا جغدان

به روی بام من امشب نمی خوانند

مگر شومی تر از امشب چه می خواهند؟

 

 

 

 

پس چرا این آسمان امشب نمی بارد؟

پس چه می خواهد؟!؟

دلم رنجور و ویران است

نگارم شاد و خندان است

در و دیوارشان امشب چراغان است

درون حجله گاهش بوسه باران است

خدایا دگر جز مرگ هیچ نمی خواهم

نمی خواهم نمی خواهم

من امشب از خودم از عشق

از این دنیا که هیچش اعتباری نیست بیزارم

من امشب سخت بیمارم

رفیقان باده بازآرید

مرا تنهای تنها با غم و اندوه بگذارید ......

 

نظرات شما عزیزان: